Zet een stap terug om vooruit te gaan

Op 14 augustus 2018 stortte een brug in nabij het Italiaanse Genua. Bij dat ongeluk stierven 43 mensen en moesten zo’n 600 gezinnen hun huizen verlaten. Wanneer er een te groot verschil ontstaat tussen draaglast en draagkracht, gecombineerd met slecht onderhoud, dan heb je een ramp met grote gevolgen.

Geldt dat ook niet binnen het geestelijk leven? Wanneer de draaglast (mantelzorg, taken, kritiek, verantwoordelijkheden, werk en privé balans, eigen overtuigingen) te zwaar wordt voor de draagkracht (de beperktheden die elke christen in meer of mindere mate bezit) dan ontstaan er scheuren. Als er, daar bovenop, te weinig geïnvesteerd wordt in goede zelfzorg en intimiteit met Christus dan ontstaat er een breekpunt.

De afgelopen jaren horen we over de schandalen binnen Willow Creek, Southern Baptists in Amerika en Hillsong. Mannen als Bill Hybels, Ravi Zacharias en Brian Houston bleken toch meer mens dan wij met z’n allen dachten.

In 2016 wankelde ik zelf kortstondig (gelukkig niet moreel), maar recenter moest ik noodgedwongen mijn taken zes maanden neerleggen. Een overlijden in de privé-sfeer, niet verwerkte gebeurtenissen vanuit twaalf jaar voorgangerschap en stevige rugklachten deden te veel van mijn dashboardlampjes knipperen.

Ik ging op retraite en aan de voeten van Jezus kwam ik het volgende tegen: de meningen van mensen waren te belangrijk voor mij geworden. Mensen waren te groot en God was te klein.

Sinds 2009 ben ik actief in de plaatselijke kerk. Ik begon aan de ruige zuidoost-kust van Ierland en nu bevind ik mij op een plek waar ik de zoute zeelucht van de Wadden kan ruiken. Tijdens mijn wittebroodsweken op beide plekken ontving ik volop de broodnodige bevestiging die ik dacht nodig te hebben.

Als iemand mij in die eerste maanden in Ierland en Friesland had gevraagd: ‘Kees, wie ben je?’ dan had ik waarschijnlijk gezegd: ‘Eens was ik blind, maar nu word ik gezien’. Toch moest ik tijdens mijn retraite, aan de voeten van Jezus, erkennen dat de monden die complimenten zaaiden door de jaren heen onbedoeld ook zand in mijn ogen strooiden.
Geleidelijk aan was ik mijn identiteit gaan ontlenen aan mijn voorgangerschap.

Ik was Gods werknemer geworden, niet langer Zijn beminde.
Ik was een stuk gereedschap in Zijn kist, niet langer een kind op Zijn schoot.
Om met Jesaja 10:15 te spreken: de bijl schepte op tegen Degene die ermee hakt, de zaag verhief zich boven Wie hem hanteert.

Hoe kwam ik er weer bovenop? Voor een belangrijk deel door op retraite te gaan, waarbij er weer aandacht was voor de ziel. Ik maakte een sprong voorwaarts door een klein stapje terug te zetten.

Deze periode van bezinning en herstel inspireerde me een boek te schrijven: ‘De Retraite’. Herken je je in wat ik hierboven schrijf over je niet langer een kind op Zijn schoot voelen? Dan kan mijn boek je helpen even op ‘retraite’ te gaan, zelfs als je thuisblijft.

‘De Retraite’ is een lichtvoetig en humoristisch verhaal van een voorganger op zoek naar zichzelf. Het zit vol met goede spiegelverhalen, maar is met veel humor geschreven. In Ierland zeggen ze dat lachen het beste medicijn is in de dokterskoffer.

Je kunt het boek bestellen voor jezelf, óf iemand cadeau geven, via www.keespostma.com of door een mail te sturen naar kees.postma@ecmi.org. Wanneer je het boek bij mij persoonlijk besteld dan gaat de helft van het aankoopbedrag naar ons gemeentestichtingswerk voor European Christian Mission. Ik wens je een goede retraite, een lach en een traan en bovenal een sprong voorwaarts.

Een noot van Jan Heijnen: ‘Ik heb het boek deze zomer gelezen. Het is geschreven in de stijl van Adrian Plass. Prachtig om te zien hoe Kees zijn eigen beroepsgroep met de nodige zelfspot op de hak neemt. En tegelijk raakten de serieuze stukken me het meest. Met je aankoop maak je bovendien zending in Europa mogelijk. Geniet van dit boek!’